Ustanie czynnosci mozgu, Medycyna materiały, V rok, Medycyna Ratunkowa, Wykłady

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Załącznik do obwieszczenia
Kryteria i sposób
stwierdzenia trwałego i nieodwracalnego ustania czynności mózgu ustalone przez specjalistów
z dziedzin medycyny: anestezjologii i intensywnej terapii, neurologii, neurochirurgii oraz
medycyny sądowej
I. Założenia ogólne
Śmierć jest zjawiskiem zdysocjowanym. Oznacza to, że śmierć ogarnia tkanki i układy w różnym
czasie. Powoduje to dezintegrację ustroju jako całości funkcjonalnej i kolejno trwałe wypadanie
poszczególnych funkcji w różnej sekwencji czasowej. Zatem niektóre funkcje układów lub ich części mogą
utrzymywać się w oderwaniu od innych już wcześniej obumarłych.
Śmiercią człowieka jako zintegrowanej jednostki jest definitywne ustanie krążenia krwi. Definicja ta
miała i ma nadal uzasadnione powszechne zastosowanie z wyjątkiem tych przypadków zgonu, w których
w sposób szczególnie wyraźny ujawnił się zdysocjowany charakter śmierci. Są to przypadki, w których
śmierć objęła już mózg, a pozostało krążenie krwi czynne jeszcze przez pewien czas. W tych ostatnich
przypadkach należy posługiwać się tzw. nową definicją śmierci. W jej ujęciu kryterium kwalifikującym jest
śmierć mózgu.
Zarówno śmierć człowieka w oparciu o kryterium krążeniowe nie oznacza, że z jej nastąpieniem
wszystkie tkanki i komórki są martwe, jak również śmierć człowieka w oparciu o kryteria śmierci mózgu
jako całości nie oznacza, że z chwilą jej nastąpienia wszystkie części mózgu i jego komórki są już martwe.
W śmierci mózgu jako całości czynnikiem kwalifikującym jest śmierć pnia mózgowego.
Jej stwierdzenie jest warunkiem koniecznym, ale i wystarczającym, aby uznać śmierć mózgu jako całości,
a tym samym śmierć człowieka.
Diagnostyka śmierci człowieka w ujęciu definicji klasycznej opiera się wyłącznie na typowych
objawach klinicznych ustania funkcji serca. Nie są zatem wymagane dla potwierdzenia ustania krążenia
krwi takie badania, jak np. oznaczanie rzutu minutowego serca, elektrokardiografia lub angiografia
wieńcowa. Dostatecznie długi upływ czasu od chwili ustania krążenia doprowadza do utrwalenia zmian
w innych układach i tkankach, czyniąc w nich zmiany nieodwracalne.
Podobnie diagnostyka śmierci człowieka w ujęciu tzw. definicji nowej opiera się na objawach
klinicznych nieodwracalnego ustania funkcji pnia mózgowego. Jest ono reprezentatywne dla śmierci
mózgu jako całości.
Stwierdzone nieodwracalne uszkodzenie strukturalne mózgu jako przyczyna zniknięcia funkcji pnia
mózgu i dostatecznie długi upływ czasu stanowią wraz z objawami klinicznymi dowód śmierci mózgu jako
całości.
Również i tutaj nie są wymagane dla potwierdzenia śmierci mózgu takie badania jak
np. elektroencefalografia czy angiografia mózgowa.
Powyższy wywód obrazuje nie tylko istotne składniki diagnostyki śmierci w ujęciu klasycznym
i tzw. nowym, ale także ewolucję samej definicji śmierci człowieka.
Przebyła ona 3 etapy różniące się w zakresie czynników kwalifikujących i sformułowań:
1. Nieodwracalne ustanie krążenia krwi oznacza śmierć człowieka jako całości. Niekoniecznie oznacza
ono natychmiastową śmierć wszystkich komórek ciała (definicja klasyczna).
2. Nieodwracalne ustanie funkcji mózgu oznacza śmierć człowieka jako całości. Niekoniecznie oznacza
to natychmiastową śmierć innych układów (definicja tzw. nowa).
3. Nieodwracalne ustanie funkcji pnia mózgu oznacza śmierć mózgu jako całości. Niekoniecznie
oznacza to natychmiastową śmierć wszystkich komórek mózgu (definicja tzw. nowa zmodyfikowana).
Wszelkiego rodzaju rozpoznanie jest umową medyczną stwierdzającą, że wystąpienie ustalonej ilości
cech dynamicznych i statycznych stanowi zestaw kryteriów charakterystycznych dla konkretnej choroby
lub stanu.
Kryteria te doznają w ujęciu historycznym również typowej ewolucji, wynikającej z doświadczenia
medycznego zebranego w upływie czasu i ze statystyki.
Z reguły po pewnym czasie funkcjonowania umowy okazuje się, że zestaw kryteriów jest nie dość
liczebny, aby umożliwiał pewne rozpoznanie. Wymaga on zatem ilościowego poszerzenia o nowe cechy
lub przynajmniej o nowe metody.
Jednakże kolejny okres doświadczenia lekarskiego i korzystanie ze statystyki matematycznej
wskazuje, że w tym ilościowo i jakościowo poszerzonym zestawie tylko kilka nielicznych kryteriów
(objawów) ma znaczenie istotne; inne mają znaczenie jedynie dodatkowe.
Rezultatem takiego podejścia do problematyki rozpoznania jest tendencja odwrotna do poprzedniej,
tj. dążąca do zmniejszenia ilości cech w zestawie i oparcie go na cechach znaczących.
W takim spojrzeniu również i diagnostyka śmierci doznała ewolucji i przewartościowań, przechodząc
kolejne etapy:
– od śmieci
całego człowieka
do śmierci
człowieka jako całości
w wyniku definitywnego ustania
krążenia krwi (definicja klasyczna),
– od śmierci
człowieka jako całości
w wyniku ustania krążenia krwi, do śmierci
całego mózgu
(definicja tzw. nowa),
– od śmierci
całego mózgu
do śmierci mózgu jako całości w wyniku śmierci pnia mózgowego (definicja
tzw. nowa zmodyfikowana).
Tak sformułowane etapy ewolucyjne definicji uwypuklają istotne znaczenie merytoryczne różnicy
pomiędzy dwoma określeniami: "cały" i "jako całość".
Określenie "cały" oznacza wszystko bez reszty.
W odniesieniu do śmierci oznacza ono śmierć wszystkich bez wyjątku składników obiektu
analizowanego w aspekcie życia.
Natomiast określenie "jako całość" oznacza więź łączącą razem wszystkie składniki.
W odniesieniu do śmierci oznacza ono zerwanie życiowo istotnej więzi pomiędzy składnikami obiektu
analizowanego w aspekcie życia, natomiast nie oznacza, że wszystkie te składniki muszą być
jednocześnie martwe.
Zmodyfikowane ujęcie śmierci człowieka w oparciu o śmierć mózgu jako całości, w której czynnikiem
kwalifikującym jest śmierć pnia mózgowego, jest wynikiem poszerzenia wiedzy medycznej w zakresie
tanatologii, doświadczenia lekarskiego i badań statystycznych. Stanowi ono dalszy postęp w taktyce
intensywnej terapii, której wyznacza granice rozsądnej stosowalności. Czyni z niej zatem działania
medyczne nie tylko bardziej rozsądne, ale i bardziej moralne, albowiem kładzie kres praktyce sztucznego
wentylowania zwłok, stosowanej aż do wystąpienia spontanicznego zatrzymania krążenia krwi.
Zaprzestanie terapii w odpowiednim momencie pozwala nie tylko uniknąć marnotrawstwa leków,
sprzętu i sił ludzkich, ale także wcześniej i lepiej wykorzystać te możliwości do ratowania żyjących.
II. Rozpoznanie śmierci mózgu.
Rozpoznanie śmierci mózgu opiera się na stwierdzeniu nieodwracalnej utraty jego funkcji.
Postępowanie kwalifikacyjne jest dwuetapowe.
Etap I: wysunięcie podejrzenia śmierci pnia mózgu.
Etap II: wykonanie badań potwierdzających śmierci pnia mózgowego.
Spełnienie wszystkich wymogów etapu I warunkuje przejście do etapu II.
Etap I obejmuje dokonanie u chorych następujących stwierdzeń i wykluczeń:
1. Stwierdzenia:
a) chory jest w śpiączce,
b) sztucznie wentylowany,
c) rozpoznano przyczynę śpiączki,
d) wykazano strukturalne uszkodzenie mózgu,
e) uszkodzenie strukturalne mózgu jest nieodwracalne wobec wyczerpania możliwości
terapeutycznych i upływu czasu.
2. Wykluczenia:
a) chorych zatrutych i pod wpływem niektórych środków farmakologicznych (narkotyki, neuroleptyki,
środki nasenne, usypiające, zwiotczające m.m. poprzecznie prążkowane),
b) w stanie hipotermii wywołanej przyczynami zewnętrznymi,
c) z zaburzeniami metabolicznymi i endokrynologicznymi,
d) z drgawkami i prężeniami,
e) noworodki donoszone poniżej 7 dnia życia.
Spełnienie warunków zawartych w "Stwierdzeniach" i "Wykluczeniach" zezwala na wysunięcie
podejrzenia śmierci mózgu i przejścia do etapu II.
Etap II obejmuje 2-krotne wykonanie przez ordynatora oddziału/kliniki w odstępach 3-godzinnych
następujących badań potwierdzających:
1) nieobecność odruchów pniowych,
2) bezdech.
Badanie odruchów pniowych wykazuje:
1) brak reakcji źrenic na światło,
2) brak odruchu rogówkowego,
3) brak ruchów gałek ocznych spontanicznych, brak ruchów gałek ocznych przy próbie kalorycznej,
4) brak jakichkolwiek reakcji ruchowych na bodziec bólowy w zakresie unerwienia nerwów
czaszkowych,
5) brak odruchów wymiotnych i kaszlowych,
6) brak odruchu oczno-mózgowego.
Badanie bezdechu wykazuje brak reaktywności ośrodka oddechowego.
Wytyczne techniczne do sposobu badań:
Badanie reakcji na światło:
a) przed próbą należy przez 30 sekund utrzymać zamknięte powieki,
b) następnie odsłonić równocześnie obie źrenice oświetlając je światłem z silnego źródła
(latarka lekarska, zwykła latarka, laryngoskop),
c) badanie przeprowadzić 3-krotnie w odstępach około 30-sekundowych,
d) w czasie badania obserwować średnicę źrenic przez około 5 sekund.
Badanie odruchu rogówkowego:
a) unieść powiekę i odsłonić gałkę oczną,
b) dotknąć rogówki 3-krotnie w około 5-sekundowych odstępach sterylnym wacikiem,
c) badanie wykonać obustronnie,
d) obserwować zachowanie się powiek podczas próby.
Próba kaloryczna:
a) przed wykonaniem próby sprawdzić wziernikiem pełną drożność przewodów słuchowych
zewnętrznych (brak woskowiny),
b) skierować strumień z 20 ml lodowatej wody (temp. 3–10
o
C) na błonę bębenkową,
c) obserwować zachowanie się gałek ocznych.
Sprawdzanie reakcji bólowych:
a) w zakresie nerwów czaszkowych: nacisk opuszką palca na okolicę wyjścia nerwu
nadoczodołowego (obustronnie),
b) w zakresie nerwów obwodowych: ucisk płytki paznokciowej w okolicy wzrostowej paznokcia
(obustronnie),
c) obserwować zachowanie się mięśni mimicznych twarzy i innych grup mięśniowych.
Sprawdzanie odruchów wymiotnych i kaszlowych:
a) wprowadzenie zgłębnika do gardła i początkowego odcinka przełyku oraz ruchy osiowe
zgłębnikiem nie wywołują odruchu wymiotnego,
b) wprowadzenie zgłębnika do tchawicy i oskrzeli oraz osiowe poruszanie nim nie wywołuje odruchu
kaszlowego,
c) obserwować zachowanie się mięśni mimicznych twarzy, mięśni klatki piersiowej i brzucha.
Badanie odruchu oczno-mózgowego:
a) stanąć za głową badanego i ująć ją obiema rękami z boków,
b) odsłonić gałki oczne odsuwając kciukami powieki ku górze,
c) obrócić głowę badanego najpierw w jedną stronę i zatrzymać 3–5 sekund w tej pozycji,
d) obrócić głowę badanego w przeciwną stronę i trzymać ją przez 3–5 sekund w tej pozycji,
e) obserwować zachowanie się gałek ocznych.
Badanie bezdechu:
a) przez 10 minut wentylować badanego 100% tlenem w układzie bezzwrotnym,
b) następnie przed wykonaniem próby bezdechu tak wentylować płuca 100% tlenem, aby zawartość
wydechowa CO2 rejestrowana kapnograficznie ustabilizowała się na poziomie 5+_0,5%,
c) po uzyskaniu ww. stabilizacji pobrać krew z tętnicy i oznaczyć Pa CO2,
d) natychmiast po pobraniu krwi odłączyć badanego od wentylatora płucnego (respiratora)
rozpoczynając równocześnie insuflację tlenu z przepływem 6 l/min. przez założony do tchawicy
zgłębnik z wylotem w pobliżu rozwidlenia tchawicy,
e) od chwili odłączenia wentylatora płucnego obserwować pilnie zachowanie się klatki piersiowej i
nadbrzusza przez kolejne 10 minut,
f) z chwilą upływu 10 minut pobrać krew z tętnicy celem oznaczenia Pa CO2 i natychmiast po
pobraniu krwi podłączyć badanego ponownie do wentylatora płucnego,
Uwaga:
próba jest wykonana prawidłowo, jeśli w początkowym oznaczeniu Pa CO2 uzyskano
wartość co najmniej 40 mm Hg (5,3 kPa), a przyrost Pa CO2 po 10 minutach próby wyniósł co najmniej
15 mm Hg (1,9 kPa).
Jeśli w oznaczeniu początkowym uzyskano wartość Pa CO2 poniżej 40 mm (5,3 kPa) należy po
1/2 godziny wykonać powyższą próbę ponownie po odpowiednim zmniejszeniu wentylacji płuc
100% tlenem.
Przy prawidłowo wykonanej próbie brak jakiejkolwiek reakcji ze strony mięśni biorących udział
w oddychaniu świadczy o trwałości bezdechu.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • emaginacja.xlx.pl

    •