Ustawa K.P.W, Prawo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
©Kancelaria Sejmu
s. 1/41
Dz.U. 2001 Nr 106 poz. 1148
USTAWA
z dnia 24 sierpnia 2001 r.
Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia
Opracowano na
podstawie: tj. Dz.U. z
2008 r. Nr 133, poz.
848, Nr 214, poz.
1344, Nr 237, poz.
1651.
DZIAŁ I
Zasady ogólne
Art. 1.
§ 1. Postępowanie w sprawach o wykroczenia toczy się według przepisów
niniejszego kodeksu.
§ 2. W postępowaniu, o którym mowa w § 1, przepisy Kodeksu postępowania
karnego stosuje się jedynie, gdy niniejszy kodeks tak stanowi.
Art. 2.
§ 1. Orzekanie następuje w postępowaniu:
1) zwyczajnym;
2) przyspieszonym;
3) nakazowym.
§ 1a. Orzekanie w postępowaniu zwyczajnym następuje wówczas, gdy brak jest
podstaw do rozpoznania sprawy w postępowaniu przyspieszonym albo
nakazowym.
§ 2. W wypadkach wskazanych w ustawie i na zasadach w niej określonych
uprawniony organ może nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego.
Art. 3.
W razie stwierdzenia w toku postępowania istotnego uchybienia w czynnościach
instytucji państwowej, samorządowej lub społecznej, sprzyjającego naruszeniom
prawa, sąd, a w toku czynności wyjaśniających organ je prowadzący, zawiadamia o
stwierdzonym uchybieniu tę instytucję bądź organ powołany do sprawowania nad
nią nadzoru.
2009-01-16
©Kancelaria Sejmu
s. 2/41
Art. 4.
Obwinionemu przysługuje prawo do obrony, w tym do korzystania z pomocy jedne-
go obrońcy, o czym należy go pouczyć.
Art. 5.
§ 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:
1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających
podejrzenie jego popełnienia;
2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, że sprawca nie
popełnia wykroczenia;
3) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;
4) nastąpiło przedawnienie orzekania;
5) obwiniony zmarł;
6) obwiniony jest:
a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem przedstawiciel-
stwa dyplomatycznego państwa obcego,
b) osobą należącą do personelu dyplomatycznego tego przedstawicielstwa,
c) osobą należącą do personelu administracyjnego lub technicznego tego
przedstawicielstwa,
d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a–c i pozostaje z nimi we
wspólnocie domowej,
e) inną osobą korzystającą z immunitetu dyplomatycznego, na podstawie
ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,
f) kierownikiem urzędu konsularnego lub innym urzędnikiem konsularnym
państwa obcego albo inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw,
umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych;
7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu na
podstawie niniejszego kodeksu;
8) postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocnie
zakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się;
9) brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzą-
cego od osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tego
wymaga;
10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca z mocy ustawy orzekanie w postę-
powaniu na podstawie niniejszego kodeksu.
§ 2. Przepisu § 1 pkt 6 nie stosuje się:
1) do osób w nim wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają w
Polsce miejsce stałego zamieszkania, przy czym osoby, o których mowa w
lit. f, nie podlegają orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu, tylko w
zakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu funkcji urzędowych;
2) jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną,
stanowi inaczej.
2009-01-16
 ©Kancelaria Sejmu
s. 3/41
§ 3. Przepisu § 1 pkt 6 można nie stosować do obywatela państwa obcego, z którym
nie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie zapewnia wzajemności.
§ 4. Do chwili otrzymania wymaganego przez ustawę zezwolenia na ściganie lub
żądania ścigania organ prowadzący czynności wyjaśniające może dokonywać
czynności niecierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a
także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy żądanie będzie złożone lub
zezwolenie będzie wydane
.
Art. 6.
§ 1. W sprawach o wykroczenia ścigane na żądanie pokrzywdzonego występujący z
wnioskiem o ukaranie, jeżeli nie jest nim pokrzywdzony, powinien uzyskać
wymagane żądanie od osoby uprawnionej do jego złożenia. Żądanie może być
złożone na piśmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.
§ 2. Żądanie złożone co do niektórych tylko współdziałających w popełnieniu czynu
pozostaje skuteczne także wobec osób niewskazanych w żądaniu, jeżeli nie są
to osoby najbliższe dla pokrzywdzonego, o czym należy pouczyć składającego
żądanie przed jego przyjęciem.
§ 3. Żądanie może być cofnięte. Niedopuszczalne jest cofnięcie żądania wobec nie-
których tylko współdziałających w popełnieniu czynu, chyba że są to osoby
najbliższe dla pokrzywdzonego. Cofnięcie może nastąpić do momentu rozpo-
częcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie. W razie cofnięcia żądania
ponowne jego złożenie jest niedopuszczalne.
§ 4. Jeżeli wniosek o ukaranie pochodzi od pokrzywdzonego, odstąpienie przez nie-
go od popierania takiego wniosku oznacza także odstąpienie przez niego od
popierania żądania ścigania.
Art. 7.
Policja i inne organy w zakresie postępowania w sprawach o wykroczenia wykonują
polecenia sądu oraz prowadzą w granicach określonych w ustawie czynności wyja-
śniające.
Art. 8.
W postępowaniu uregulowanym w niniejszym kodeksie stosuje się odpowiednio
przepisy art. 2, 4, 5, 7–9, 13, 14, art. 15 § 2 i 3, art. 16, art. 18 § 2, art. 20 i 23 Ko-
deksu postępowania karnego.
2009-01-16
©Kancelaria Sejmu
s. 4/41
DZIAŁ II
Sąd
Rozdział 1
Właściwość i skład sądu
Art. 9.
§ 1. W sprawach o wykroczenia w pierwszej instancji orzeka sąd rejonowy, z za-
strzeżeniem spraw określonych w art. 10.
§ 2. Sąd właściwy do rozpoznania sprawy rozpoznaje także środki zaskarżenia w
wypadkach wskazanych w ustawie oraz przeprowadza inne czynności, gdy
ustawa to przewiduje.
Art. 10.
§ 1. W sprawach o wykroczenia popełnione przez:
1) żołnierzy w czynnej służbie wojskowej:
a) przeciwko organowi wojskowemu lub innemu żołnierzowi,
b) podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, w obrę-
bie obiektu wojskowego lub wyznaczonego miejsca przebywania, na
szkodę wojska lub z naruszeniem obowiązku wynikającego ze służby
wojskowej,
c) za granicą, podczas użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej poza granicami państwa, w rozumieniu ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117 oraz z
2004 r. Nr 210, poz. 2135),
2) żołnierzy sił zbrojnych państw obcych, przebywających na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej oraz członków ich personelu cywilnego, jeżeli pozo-
stają w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, o ile ustawa lub
umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, nie sta-
nowi inaczej
–orzekają w pierwszej instancji wojskowe sądy garnizonowe.
§ 2. Przepis art. 9 § 2 stosuje się odpowiednio do sądów wojskowych.
Art. 11.
§ 1. Przy ustalaniu właściwości sądu stosuje się odpowiednio przepisy art. 31, 32, 33
§ 1, art. 34–36, 39 i 43 Kodeksu postępowania karnego, a w odniesieniu do są-
du, o którym mowa w art. 10, także art. 651 Kodeksu postępowania karnego.
§ 2. Sąd okręgowy może z inicjatywy właściwego sądu przekazać sprawę do rozpo-
znania innemu sądowi równorzędnemu w ramach okręgu tego samego sądu
okręgowego, jeżeli wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości.
2009-01-16
©Kancelaria Sejmu
s. 5/41
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio do wojskowego sądu okręgowego, w wy-
padku, w którym inicjatywa pochodzi od wojskowego sądu garnizonowego.
Art. 12.
§ 1. Spory o właściwość między sądami rejonowymi rozstrzyga sąd okręgowy, wła-
ściwy dla okręgu, w którym działa sąd, który pierwszy wszczął spór.
§ 2. Spory o właściwość między wojskowymi sądami garnizonowymi rozstrzyga
wojskowy sąd okręgowy, nadrzędny nad sądem, który pierwszy wszczął spór.
Art. 13.
§ 1. Sąd rejonowy orzeka na rozprawie i na posiedzeniu jednoosobowo.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do wojskowego sądu garnizonowego oraz
do sądu orzekającego w sprawach, o którym mowa w art. 12 § 1 i 2.
Art. 14.
§ 1. Sądem odwoławczym w sprawach o wykroczenia podlegających właściwości
sądów powszechnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, jest:
1) sąd okręgowy do rozpoznania apelacji oraz zażaleń na postanowienia i za-
rządzenia zamykające drogę do wydania wyroku;
2) sąd rejonowy w innym równorzędnym składzie do rozpoznania pozostałych
zażaleń.
§ 2. Sądem odwoławczym w sprawach o wykroczenia podlegających właściwości
sądów wojskowych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, jest wojskowy sąd okrę-
gowy.
§ 3. Sąd okręgowy i wojskowy sąd okręgowy ponadto rozpoznają sprawy przekaza-
ne im przez ustawę.
§ 4. W sprawach określonych w § 1 i 2 sądy w nich wskazane orzekają na rozprawie
i na posiedzeniu jednoosobowo.
§ 5. W sprawach określonych w § 3 sądy orzekają jednoosobowo, chyba że ustawa
stanowi inaczej albo prezes sądu zarządzi orzekanie w składzie trzech sędziów.
Art. 15.
§ 1. Sąd apelacyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wyda-
wanych w pierwszej instancji przez sąd okręgowy oraz inne sprawy przekazane
mu przez ustawę.
§ 2. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasacje i inne sprawy przekazane mu przez ustawę.
§ 3. W sprawach, w których orzekały sądy wojskowe, uprawnienia sądu okręgowe-
go ma wojskowy sąd okręgowy, a uprawnienia sądu apelacyjnego i Sądu Naj-
wyższego ma Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa.
§ 4. Sądy wskazane w § 1–3 orzekają jednoosobowo, chyba że ustawa stanowi ina-
czej albo prezes sądu lub Prezes Sądu Najwyższego zarządzi orzekanie w skła-
dzie trzech sędziów.
2009-01-16
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • emaginacja.xlx.pl

    •