Udział położnej w prowadzeniu II i III okresu porodu, Położnictwo Studia, Położnictwo(2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Mgr Jolanta Sadek
UDZIAŁ POŁOŻNEJ W PROWADZENIU II i III OKRESU PORODU
Sposób prowadzenia porodu ma bezpośredni i długotrwały wpływ na fizyczne
zdrowie kobiety i jej dziecka. Położna jest tą osobą z zespołu medycznego sali porodowej,
na której spoczywa całokształt opieki nad rodzącą. Od jej gruntownej wiedzy,
odpowiedzialności, umiejętności oceny sytuacji, szybkiego i sprawnego działania zależy
stan rodzącej i jej dziecka.
Położna powinna pamiętać o tym, że rodząca oczekuje od niej nie tylko sprawnej
obsługi porodu, ale przede wszystkim życzliwości, serdeczności, zrozumienia.
Umiejętność udzielenia rodzącej emocjonalnego i fizycznego wsparcia, otoczenia jej
opieką - to bardzo istotne cechy dobrej położnej, mające wpływ na przebieg porodu.
Dlatego opanowanie umiejętności prowadzenia II i III okresu porodu jest tak ważne. Brak
tych umiejętności i sprawności działania może spowodować urazy okołoporodowe matki
i dziecka,
II okres porodu
II okres porodu rozpoczyna się w chwili pełnego rozwarcia ujścia zewnętrznego
szyjki macicy i kończy się urodzeniem dziecka. Część przodująca przechodzi do dna
miednicy, napinając krocze. Przy zstępowaniu główki skurcze parte pojawiają się na
drodze odruchowej poprzez nerwy rdzeniowe, są, więc niezależne od woli rodzącej. Nie
można zezwalać na zbyt wczesne parcie, dopóki nie wystąpi samoistny bodziec. Pytanie,
które powinna zadać położna rodzącej: czy czuje parcie na stolec?
* Warunki konieczne do rozpoczęcia akcji parcia: całkowite rozwarcie szyjki macicy, główka
płodu na dnie miednicy, szew strzałkowy w wymiarze prostym (przy położeniu główkowym),
pęknięte błony płodowe, brak przeciwwskazań ze strony matki np. wada serca, duża
krótkowzroczność (z niebezpieczeństwem odwarstwienia siatkówki), stan po operacji czy
urazie mózgu.
Szkodliwe następstwa zbyt wczesnego parcia:
-
utrudnianie zwrotu główki: przedłużenie porodu lub niskie poprzeczne stanie
główki,
-
niepotrzebne zmęczenie rodzącej,
-
niedotlenienie płodu
-
pęknięcie szyjki macicy lub uciśnięcie wargi przedniej szyjki macicy między
spojeniem łonowym a główką.
Skuteczność skurczów partych zależy w dużej mierze od właściwego prowadzenia
i czynnej współpracy rodzącej.
Rodzenie dziecka powinno odbywać się w warunkach przestrzegania zasad jałowości.
Kolejność czynności położnej
:
1.
Przygotowanie psychiczne rodzącej do aktu rodzenia – świadoma współpraca
2.
Przygotowanie sali porodowej:
zapewnienie intymności, odpowiedniej temperatury, odpowiedniego oświetlenia...
przygotowanie ssaka do odśluzowania noworodka
lampa bezcieniowa
stanowisko dla noworodka z ogrzanym becikiem...
1
tlen...
leki: 1% lub 2% Lignocaina, Oksytocyna, Metergina
jałowy zestaw do porodu
igły, kapilary krótkie do pobrania krwi pępowinowej
fartuch ochronny, maseczka chirurgiczna
jałowe i nie jałowe rękawiczki
zestaw do higienicznego i jałowego mycia krocza
3.
Przygotowanie łóżka i ułożenie rodzącej do parcia (do parcia w pozycji półsiedzącej):
podnosimy wezgłowie, ew. plecy rodzącej podpieramy poduszkami, workiem sako;
ustawiamy podpórki pod stopy (ważne! stopy nie powinny być uniesione powyżej
pośladków), przygotowujemy uchwyty łóżka (rodząca w czasie parcia często chwyta
się poręczy), obniżamy lub odstawiamy tylną część łóżka
4.
Wyrabianie skurczów partych
Najkorzystniej jest wzmocnić parcie rodzącej w momencie, kiedy skurcz macicy
osiągnie swój punkt szczytowy. Na początku skurczu rodząca oddycha wolno (1:2),
położna kładzie rękę na brzuchu rodzącej w okolicy dna macicy i ocenia narastanie
napięcia mięśnia macicy. W momencie osiągnięcia szczytu skurczu rodząca powinna
wykonać wdech (nabrać powietrza nad przeponę), głowę przygiąć do klatki
piersiowej (podbródek oparty o klatkę piersiową), zamknąć oczy i przeć (spychać
zatrzymane powietrze) w dół brzucha,
na spojenie łonowe
. Położna może pomóc
rodzącej, przytrzymując jej głowę przygiętą do klatki piersiowej. W czasie jednego
skurczu rodząca powinna przeć trzykrotnie, wymieniając powietrze (wykonuje
głęboki wydech i wdech przed następnym parciem).
Nie można zezwalać na zbyt wczesne parcie, gdy skurcz macicy nie osiągnie
punktu szczytowego, zbyt wczesne rozpoczynanie parcia nie pozwala na efektywne
wykorzystanie siły skurczu, przez co przedłuża trwanie II okresu, powoduje większe
doznania bólowe i zmęczenie rodzącej.
Każdy skurcz powinien być odnotowany w partogramie.
5.
Ocena akcji serca płodu i stanu ogólnego rodzącej.
W II okresie należy kontrolować czynność serca płodu po każdym skurczu aż do
całkowitego urodzenia główki. Wartość wyrażoną w liczbie uderzeń na minutę
odnotować na partogramie. Należy również kontrolować parametry stanu ogólnego
rodzącej.
6.
Higieniczne mycie krocza,
7.
Przygotowanie zestawu narzędzi do porodu i leków.
Uprzednio przygotowany jałowy zestaw narzędzi do porodu kładziemy na
opuszczonej części łóżka.

W skład
zestawu
wchodzą
miska nerkowata lub kuweta
sterylizowane w rękawie papier-folia
nożyczki do nacięcia krocza
lub w podwójnym papierze krepowanym
nożyczki do odpępnienia
dokładamy:
2 klamerki do zaciśnięcia pępowiny
lub 1 klamerkę i 1 zacisk (kocher)
cewnik do odśluzowania noworodka
gaziki
podkład (płócienny lub flizelinowy)
pieluszka tetrowa lub serweta flizelinowa
2
sterylne rękawiczki
ew. jałowy fartuch chirurgiczny

leki:* 1% Lignocaina w 20 ml strzykawce, (jeśli mamy 2% Lignocainę to
nabieramy do strzykawki 10 ml Lignocainy i dociągamy 10 ml 0,9% NaCl)
* 5 j.m. Oksytocyny w 5-10 ml 0,9% NaCl
* (lub rzadziej 0,2 mg meterginy – Methylergometrin w 5-10 ml 0,9% NaCl)
8.
Chirurgiczne mycie rąk: na czas chirurgicznego mycia rąk przekazujemy rodzącą pod
opiekę lekarza lub położnej współpracującej z nami w sali porodowej. Myjemy
i dezynfekujemy ręce według instrukcji.
9.
Podłożenie pod pośladki rodzącej jałowego podkładu: bierzemy z zestawu podkład,
rozkładamy, trzymając za rogi tak, aby nasze palce były pod wywiniętym mankietem
/zabezpieczamy w ten sposób ręce przed ewentualnym zabrudzeniem/, wsuwamy pod
uniesione przez rodzącą pośladki. Serwetę (papier), na której stoi zestaw przesuwamy
tak, aby jej krawędź zachodziła na krawędź serwety podłożonej pod pośladki rodzącej.
10.
Nałożenie jałowych rękawic, ew. wcześniej nałożenie fartucha jałowego (z zestawu
bierzemy fartuch, rozkładamy go w pewnej odległości od siebie i od łóżka,
narzucamy na ręce uniesione do góry. Osoba asystująca, stojąc z tyłu, chwyta za
brzeg fartucha, naciąga go na nasze ramiona i zawiązuje w okolicy szyi i pasa.
Jeżeli rękaw fartucha nie jest zakończony mankietem, a ma przyszyte tasiemki,
podsuwamy rękaw, chwytając po zewnętrznej stronie tak, aby koniec rękawa sięgał
okolicy nadgarstka i okręcamy tasiemką wokół nadgarstka).
Nakładanie sterylnych rękawiczek: rozkładamy rękawiczki na serwecie z zestawem,
pierwszą rękawiczką chwytamy za mankiet i naciągamy na rękę, następnie ręką ubraną
w rękawiczkę jałową bierzemy drugą rękawiczkę pod mankiet i naciągamy na rękę.
11.
Rozłożenie narzędzi,
Jeżeli narzędzia są w kuwecie, wyjmujemy z niej tylko nożyczki do nacięcia krocza,
kuwetę przesuwamy w lewy róg opuszczonej części łóżka, przez co zyskujemy wolne
miejsce dla dziecka.
W przypadku, kiedy zestaw jest bez kuwety, wszystkie narzędzia układamy z lewej
strony łóżka w kolejności ich użycia: nożyczki do nacięcia krocza, dwie klamerki lub
kocher, klamerka, nożyczki do pępowiny, cewnik do odśluzowania noworodka
/chwytamy go 5 cm od końca i podajemy osobie asystującej, która łączy cewnik
z drenem ssaka, zabezpieczając go przed zsunięciem się z jałowej serwety/, serweta
lub pieluszka,
12.
Technika przyjmowania porodu,

Do rodzenia główki przystępujemy w momencie, kiedy główka w przerwach
między skurczami nie cofa się, lecz „stoi” w obrębie sromu. Ochrona krocza ma
na celu zapobieganie głębokim pęknięciom mięśni krocza. Główka powinna
rodzić się powoli w ciągu kilku skurczów, aby mięśnie krocza miały dość czasu
na rozciągnięcie się.
Główka powinna rodzić się swoim najmniejszym obwodem: przy prawidłowym
ułożeniu - płaszczyzną podpotyliczno-ciemieniową, której obwód wynosi 32 cm,
Uwaga! Każda nieprawidłowa ochrona krocza prowadzi w dalszym życiu
pacjentki do wypadania narządu rodnego, nietrzymania moczu i dlatego jest
szkodliwa. Jest to również niebezpieczne dla dziecka - przy długotrwałej
ochronie krocza ucisk na główkę może spowodować uraz okołoporodowy.
Decyzję prowadzenia porodu z ochroną krocza podejmuje położna. Przy
niekorzystnej szerokości i złej rozciągliwości tkanek kanału rodnego /wysokie
3
krocze, grube, mało podatne, wąski łuk podłonowy, szerokie blizny krocza
u wieloródek, duża główka płodu, ułożenia odgięciowe/ należy wykonać nacięcie
krocza /
episiotomia
/, które chroni dno miednicy. Unika się nadmiernego
rozciągania i pęknięć mięśni dna miednicy, szczególnie ramion dźwigacza
odbytu oraz zwalnia się główkę od długotrwałego ucisku ze strony mięśni krocza.
Przy nacięciu krocza obowiązują zasady:
-
nacina się krocze w czasie skurczu partego – na szczycie skurczu
-
nacina się krocze bocznie w kierunku guza kulszowego,
-
nożyczki należy trzymać prostopadle do nacinanej tkanki,
-
palce ręki lewej, /jeśli stoimy po prawej stronie rodzącej/ chronią główkę
przed uszkodzeniem nożyczkami,
-
długość nacięcia powinna wynosić 4-6 cm,

Technika rodzenia
Stojąc po prawej stronie ręką działającą jest nasza lewa ręka, którą kładziemy
na rodzącej się główce w ten sposób, że nasada dłoni oparta jest w okolicy
potylicy główki, palce skierowane ku dołowi obejmują okolice czoła.
Można też stać na wprost krocza rodzącej.

Rodzenie główki z ochroną krocza.
Ułożona j.w., ręka lewa reguluje szybkość
rodzenia się główki, jak również ma za zadanie rodzenie główki jak najmniejszym
obwodem. Uzyskujemy to poprzez powstrzymywanie w czasie parcia rodzącej
przedwczesnego odginania się główki, przytrzymując czoło końcami palców lub
przez odpychanie główki nasadą dłoni od spojenia łonowego w kierunku krocza,
co daje ten sam efekt. Trwa to tak długo, aż potylica w kolejnych skurczach
urodzi się spod spojenia łonowego, po granicę owłosionej skóry karku.
Prawa ręka - kciuk oraz 2 i 3 palce rozstawione obejmują krocze w okolicy,
gdzie znajdują się guzy czołowe główki dziecka /wyczuwalne poprzez napięte
krocze/. Krocze ujmujemy poprzez serwetę jałową i zawsze tak, aby brzeg krocza
był odsłonięty na 1-2 cm.
W czasie parcia rodzącej ręka prawa skutecznie
wspiera lewą rękę w hamowaniu tempa rodzenia
się główki w ten sposób, że rozstawione palce,
oparte na guzach czołowych, wywierają silne
przeciwdziałanie przy każdym skurczu.
Chodzi o to, aby guzy czołowe zaczęły się rodzić
wtedy, gdy potylica już się urodzi spod spojenia.
Nie wolno „naciągać” mięśni krocza.
L
P
rp
Kiedy potylica urodzi się całkowicie i okolicą owłosionej skóry oprze się
o łuk łonowy ręką lewą odginamy główkę wspomagając ją ręką prawą i rodzimy
bardzo powoli czoło.
Uwaga!
W momencie rodzenia czoła rodząca nie powinna przeć
.
Po urodzeniu czoła ręka prawa zsuwa z twarzyczki krocze, ręka lewa odgina
główkę ku przodowi, aż urodzi się bródka. Ruch ręki prawej przy zsuwaniu
krocza z twarzyczki skierowany jest nie ku tyłowi, lecz poziomo.
4

Rodzenie główki z nacięciem krocza.
Ręką działającą jest lewa ręka położnej ułożona na główce płodu jak przy
rodzeniu główki z ochroną krocza. W momencie, gdy urodzi się potylica,
a krocze jest napięte na czole, wykonujemy episiotomię - dwa palce lewej ręki
wkładamy do pochwy między krocze a główkę i ustawiamy ich końce
w kierunku guza kulszowego. Jednocześnie wewnętrzna powierzchnia tej dłoni
przytrzymuje główkę, aby w momencie parcia i nacinania krocza zapobiec zbyt
szybkiemu urodzeniu się/„wyskoczeniu”/ główki.
Ręką prawą wkładamy dolne ramię nożyczek po palcach lewej ręki do
pochwy, ustawiamy je tak, aby końce skierowane były do guza kulszowego,
a początek nacięcia był w okolicy wędzidełka tylnego. Nacinamy krocze
w czasie skurczu i parcia rodzącej jednym ruchem, na długość 4-6 cm.
Po wykonaniu nacięcia krocza odkładamy nożyczki, chwytamy lewą ręką
główkę płodu w sposób opisany poprzednio i w następnych skurczach powoli
wytaczamy główkę /działa tylko lewa ręka/.
Kiedy urodzi się czoło, ręka prawa zsuwa krocze z twarzyczki w sposób opisany
wyżej.

Rodzenie barków.
Jeżeli stan dziecka jest dobry, należy poczekać z rodzeniem barków, aby główka
w czasie parcia rodzącej samoistnie dokonała IV zwrotu. Jeżeli występują objawy
niedotlenienia (deceleracje) albo przerwa między skurczami trwa zbyt długo,
barki powinny być urodzone natychmiast.
Po urodzeniu główki sprawdzamy ręką, czy nie ma okręconej pępowiny
wokół szyi. Po sprawdzeniu obecności pępowiny rodząca powinna przeć –
główka dokonuje IV zwrotu, zwracając się twarzyczką do prawego uda matki
przy ustawieniu I lub do lewego uda przy ustawieniu II.
Chwytamy główkę
oburącz, płasko w okolicy
kości ciemieniowych
i policzków, tak że kciuki są
skierowane równolegle do
potylicy lub wierzchołka
czaszki.
W czasie parcia rodzącej
kierujemy główkę ku dołowi
/tyłowi rodzącej/, przy czym ucisk na główkę wywiera ręka lewa /pionowo w dół/
do momentu, aż spod spojenia łonowego urodzi się 1/3 długości ramienia
przedniego. Rodząca przestaje przeć, unosimy główkę ostrożnie w kierunku
spojenia łonowego, aż tylny bark urodzi się po kroczu.
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • emaginacja.xlx.pl

    •