...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Uchylenie zaskarżonej decyzji i orzekanie co do istoty sprawy a zasada dwuinstancyjności postępowaniaadministracyjnegoWyrokNaczelnego Sądu Administracyjnegoz dnia 22 października 2009 r.II OSK 1626/08TezaOrgan odwoławczy uchylając zaskarżoną decyzję i orzekając co do istoty sprawy (art. 138 § 1 pkt 2 KPA) niemoże rozstrzygać w oparciu o inny przepis prawa materialnego, niż wcześniej organ I instancji w uchylonejdecyzji, gdyż w przeciwnym razie uległby zmianie przedmiot postępowanie administracyjnego i decyzja takwydana, naruszałaby zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 KPA w związku z art. 78Konstytucji RP)--LegalisKodeks postępowania administracyjnego, Art. 15, Art. 138 § 1 pkt 2Numer 213556Skład sąduArkadiusz Despot-MładanowiczJan Paweł TarnoMaria Czapska -Górnikiewicz (przewodniczący sprawozdawca)SentencjaNaczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 22 października 2009 r. na rozprawie w IzbieOgólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G.od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 czerwca 2008 r. sygn. akt II SA/GD304/08 w sprawie ze skargi E. B. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia (...)lutego 2008 r. nr (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie robót budowlanych oddala skargękasacyjną.UzasadnienieZaskarżonym wyrokiem z dnia 18 czerwca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie zeskargi E. B. uchylił decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia (...) lutego 2008 r.,uchylającą decyzję organu I instancji z dnia (...) września 2007 r. w przedmiocie umorzenia postępowania wsprawie robót budowlanych.W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzją z dnia (...) lutego 2008 r. P.Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. na podstawie art. 138 § 2 KPA uchylił decyzję PowiatowegoInspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie G. z dnia (...) września 2007 r., umarzającą postępowanieadministracyjne w sprawie ogrodzenia z płyt betonowych wykonanego pomiędzy działkami sąsiednimi nr (...) i (...)w O., którego inwestorem jest E. B.W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm. - zwanej dalej Prawem budowlanym)zgłoszenia wymaga m. in. budowa ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Wobec rozbieżnych stanowisk organu Iinstancji oraz odwołujących się S. i R. S., właścicieli działki nr (...) w O., co do rzeczywistej wysokościprzedmiotowego ogrodzenia, organ odwoławczy zlecił organowi I instancji przeprowadzenie dodatkowegopostępowania w tym zakresie.Organ odwoławczy wskazał, że z przeprowadzonych w dniu 22 stycznia 2008 r. w związku z powyższymzleceniem przez organ I instancji oględzin przedmiotowego ogrodzenia wynikało, iż wysokość od górnej krawędziostatniej płyty ogrodzenia do poziomu terenu, który można uznać za naturalny wynosi 2,18 m; 2,07 m; 2,29 m;2,41 m; 2,43 m oraz że wysokość zmienia się w związku ze spadkiem terenu. W ocenie organu II instancjibudowa między działkami ogrodzenia, którego wysokość przekracza odcinkowo poziom 2,20 m wymagaładokonania uprzedniego zgłoszenia właściwemu organowi, co w rozpatrywanym przypadku nie nastąpiło.Niedopełnienie tego obowiązku narusza art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego i powoduje koniecznośćuruchomienia przez organ I instancji trybu określonego w art. 49b tej ustawy. Ponadto zdaniem organuodwoławczego zróżnicowanie poziomu terenu, po którym biegnie przedmiotowe ogrodzenie, nie stanowiprzeszkody w utrzymaniu jego wysokości na poziomie umożliwiającym jego budowę bez zgłoszenia. Organodwoławczy wskazał również, że postępowanie w sprawie istniejącego obiektu budowlanego lub urządzeniabudowlanego, w toku którego nie stwierdzono naruszenia prawa, powinno zostać zakończone merytorycznądecyzją o braku podstaw do rozstrzygnięcia w oparciu o odpowiednie przepisy Prawa budowlanego.Rozstrzygnięcie sprawy wymaga jednak uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła E. B. zarzucając jej:1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, poprzez uznanie, że przedmiotoweogrodzenie wymaga zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno- budowlanej,2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 107 § 1 i 3 KPA, poprzez nienależyte sporządzenie uzasadnieniafaktycznego oraz prawnego decyzji,3. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 8 KPA, poprzez dokonanie przez organy administracji różnej ocenytego samego stanu faktycznego dotyczącego wysokości przedmiotowego ogrodzenia,4. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 9 KPA, poprzez poinformowanie strony skarżącej przedrozpoczęciem prac związanych z budową przedmiotowego ogrodzenia, że nie wymaga ono zgłoszeniawłaściwemu organowi administracji architektoniczno- budowlanej, a tym samym odmówienie przyjęcia zgłoszeniauznając je za bezprzedmiotowe.Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie od organuodwoławczego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ odwoławczy nie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji,dlaczego wysokość przedmiotowego ogrodzenia powinna być liczona od strony działki nr (...), a nie od stronydziałki nr (...) jak również nie uzasadnił, jakie zasady mierzenia wysokości ogrodzenia przyjął w niniejszej sprawie.W ocenie skarżącej do wysokości ogrodzenia, czy budynku nie wlicza się fundamentów i mierzy się ją zawsze odstrony wejścia do budynku. Zdaniem skarżącej wysokość ogrodzenia winna być mierzona od strony działkiinwestora.W odpowiedzi na skargę Pomorski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Gdańsku wniósł o jejoddalenie.Na rozprawie w dniu 18 czerwca 2008 r. pełnomocnik skarżącej P. B. oświadczył, że popiera skargę oraz wniósło zasądzenie kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa procesowego. Pełnomocnik skarżącej S. B.oświadczył, że podtrzymuje skargę, zaś uczestnicy postępowania R. i S. S. wnieśli o oddalenie skargi.Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji kasacyjnej,ocenia jedynie jej legalność w zakresie ograniczającym się do wystąpienia przesłanek z art. 138 § 2 KPA.Sąd pierwszej instancji wskazał, iż organ odwoławczy rozstrzygając niniejszą sprawę zlecił, na podstawie art. 136KPA, przeprowadzenie przez organ I instancji dowodu w zakresie rzeczywistej wysokości przedmiotowegoogrodzenia. Zdaniem Sądu zlecenie przez organ przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego wniniejszej sprawie oznaczało, że rozstrzygnięcie sprawy nie wymagało uprzedniego przeprowadzeniapostępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części, a zatem wykluczało rozstrzygnięcie w trybie art.138 § 2 KPA. Skoro, bowiem organ odwoławczy uznał, że dla rozstrzygnięcia sprawy niezbędnym było wyłącznieprzeprowadzenie dowodu na okoliczność rzeczywistej wysokości przedmiotowego ogrodzenia to uzyskanie przezorgan odwoławczy ww. dowodu obligowało tenże organ do wydania jednej z decyzji opisanych w art. 138 § 1 pkt 1i 2 KPA. Jeżeli rozstrzygnięcie organu odwoławczego byłoby tożsame z rozstrzygnięciem organu I instancjiwówczas decyzja pierwszoinstancyjna winna zostać utrzymana w mocy. Jeżeli zaś postępowanie przed organemodwoławczym doprowadziło do oceny, iż zaskarżona decyzja rozstrzygała sprawę odmiennie od rozstrzygnięciaorganu odwoławczego, wówczas organ odwoławczy jest obowiązany wydać decyzję merytoryczno- reformacyjną,to jest uchylającą zaskarżoną decyzję i orzekającą co do istoty sprawy. Uchylenie decyzji i przekazanie sprawy doponownego rozstrzygnięcia organowi I instancji w sytuacji, gdy organ odwoławczy był obowiązany do wydaniamerytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie stanowi naruszenie art. 138 § 2 KPA, będące naruszeniem przepisówpostępowania, które miało istotny wpływ na wynika sprawy, co zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanejdalej PostAdmU) uzasadniało uchylenie zaskarżonej decyzji.Sąd pierwszej instancji wskazał, że przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ odwoławczy po uzupełnieniupostępowania dowodowego oraz po zawiadomieniu stron o uzupełnieniu tego postępowania, zgodnie zwymaganiami określonymi w art. 10 § 1 KPA będzie zobowiązany do wydania w tej sprawie odpowiedniej decyzjimerytorycznej. Organ winien również stworzyć stronom możliwość przedstawienia dowodów na istotne w sprawieokoliczności. Jak podkreślił Sąd pierwszej instancji ocena dopuszczalności realizacji przedmiotowego ogrodzeniabez dokonania zgłoszenia właściwemu organowi winna być dokonana samodzielnie przez organ odwoławczy, bezkonieczności uchylania decyzji organu I instancji i przekazywania sprawy do ponownego rozpatrzenia.Zdaniem Sądu pierwszej instancji z uwagi na konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy przez organodwoławczy, w wyniku którego winien on wydać decyzję merytoryczną odpowiednią do poczynionych ustaleńfaktycznych w sprawie Sąd ten zwolniony był z obowiązku rozpoznania zarzutów podniesionych w skardze.Mając powyższe okoliczności na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 145 § 1pkt 1 lit. c PostAdmU uchylił zaskarżoną decyzję. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2PostAdmU oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. wsprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnejudzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, zaskarżającgo w całości i zarzucając mu:1. obrazę przepisów postępowania przez błędną ich wykładnię co miało istotny wpływ na wynik sprawy, akonkretnie naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c PostAdmU w zw. z art. 138 § 2 KPA poprzez przyjęcie, że wprzedmiotowej sprawie brak było podstaw do wydania decyzji kasacyjnej przez organ II instancji;2. obrazę przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, a konkretnie art. 141 § 4 PostAdmUw zw. z art. 15 KPA poprzez zobowiązanie organu II instancji do wydania decyzji merytorycznej w sprawie, coskutkowałoby pozbawieniem strony prawa do merytorycznego rozpoznania jej sprawy przez dwie instancje.Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej skarżący organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku iprzekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku oraz ozasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania wg norm przepisanych.W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący organ wskazał, iż dopiero na etapie postępowania przed organemodwoławczym ustalono, iż E. B. dopuściła się samowoli budowlanej w rozumieniu art. 49b w zw. z art. 30 ust. 1 i 3Prawa budowlanego, a w związku z tym organ I instancji winien był przeprowadzić postępowanie w trybie art. 49bPrawa budowlanego, czego jednak nie uczynił. Skoro organ I instancji w ogóle nie przeprowadził postępowania, októrym mowa w art. 49b Prawa budowlanego zasadne było w ocenie organu II instancji przekazanie sprawy doponownego rozpoznania organowi I instancji, z powodu konieczności przeprowadzenia postępowaniadowodowego w znacznej części oraz zapewnienia merytorycznego rozpoznania sprawy skarżącej przez dwieinstancje.Zdaniem skarżącego organu przyjęcie stanowiska Sądu pierwszej instancji pozbawiłoby stronę rozpoznaniasprawy przez dwie instancje. Decyzją z dnia (...) września 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wG. orzekł o umorzeniu postępowania administracyjnego wobec stwierdzenia braku podstaw do wydaniamerytorycznej decyzji w przedmiocie inwestycji skarżącej w postaci ogrodzenia z płyt betonowych wykonanegomiędzy działkami Nr (...) i (...) w O. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że wysokość ogrodzenia nieprzekracza 2,2 m, a zgodnie z przepisami Prawa budowlanego oznacza to, iż nie było wymagane zgłoszenieprzedmiotowej inwestycji. Tymczasem w toku rozpatrywania sprawy przez organ odwoławczy ustalono, żewzniesione przez skarżącą ogrodzenie przekracza miejscami wysokość 2,2 m, a więc konieczne było dokonaniezgłoszenia przedmiotowej inwestycji, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Ponieważ jednakskarżąca nie dokonała takiego zgłoszenia to konieczne było zastosowanie w sprawie procedury przewidzianej wart. 49b Prawa budowlanego i orzeczenie bądź to o rozbiórce, bądź to o legalizacji inwestycji skarżącej. Z uwagina to, że organ I instancji w ogóle nie prowadził postępowania, o którym mowa w art. 49b Prawa budowlanego towydanie decyzji merytorycznej przez organ II instancji sprawiłoby, że kwestia samowoli budowlanej skarżącejzostałaby rozstrzygnięta w istocie przez jedną tylko instancję.Ponadto zdaniem skarżącego organu przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest zgodne z art. 138 § 2KPA, który uzależnia wydanie takiego rozstrzygnięcia od konieczności przeprowadzenia postępowaniawyjaśniającego w całości lub w znacznej części. Skoro ustalone zostało, iż w niniejszej sprawie należyzastosować procedurę przewidzianą w art. 49b Prawa budowlanego to koniecznym było takie uzupełnieniemateriału dowodowego pod kątem wymagań stawianych w przedmiotowym przepisie i ustalenia ewentualnejmożliwość legalizacji samowoli budowlanej. Przywołane argumenty przemawiają w ocenie organu za tym, żezaskarżony wyrok zapadł z naruszeniem prawa uzasadniającym jego uchylenie.Odpowiedź na skargę kasacyjną wniosła E. B., wnosząc o jej oddalenie oraz o zasądzenie od P. WojewódzkiegoInspektora Nadzoru Budowlanego w G. na jej rzecz kosztów postępowania kasacyjnego wg norm przepisanych.W uzasadnieniu wskazano na prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, a także na nieprawidłowośćstwierdzenia organu, iż w postępowaniu odwoławczym ustalono, że E. B. dopuściła się samowoli budowlanej.Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.Oceniając w granicach określonych art. 183 § 1 PostAdmU wniesioną skargę kasacyjną stwierdzić trzeba, iżpomimo że przedstawione w kasacji podstawy znajdują swoje uzasadnienie, to w przedmiotowej sprawie nieprowadzi to do uwzględnienia skargi kasacyjnej. Przepisy, bowiem ustawy Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi przewidują możliwość oddalenia skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 PostAdmU takżewówczas, gdy zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Zdaniem NaczelnegoSądu Administracyjnego taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Zaskarżony wyrok Sądu pierwszejinstancji w rozpatrywanej sprawie jest prawidłowy, ale wadliwym jest wyrażony w uzasadnieniu tegoż wyrokupogląd, co do sytuacji, w jakich możliwe jest wydanie przez organ decyzji kasacyjnej oraz wskazanie skierowanedo organu w zakresie dalszych czynności.Kontrolowana w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji decyzja wydana została na mocy art. 138 § 2KPA. Zgodnie z przepisem art. 138 § 2 KPA organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości iprzekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymagauprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części. Kwestia przy tymzakresu orzeczniczego organu odwoławczego została uregulowana w art. 138 KPA, na co zresztą zwróconouwagę w skarżonym wyroku. W przeciwieństwie do decyzji organu odwoławczego określonych w art. 138 § 1KPA, który to przepis nie ustanawia przesłanek ich wydania, organ może wydać decyzję kasacyjną, o której mowaw art. 138 § 2 KPA, tylko wówczas, gdy spełnione są przesłanki wymienione w zdaniu pierwszym in fine tegoostatniego przepisu, tj. wówczas, gdy organ I instancji albo w ogóle nie przeprowadził postępowaniawyjaśniającego albo przeprowadzone postępowanie wyjaśniające nie jest wystarczające do prawidłowegorozstrzygnięcia sprawy i jednocześnie brak jest podstaw do zastosowania przez organ odwoławczy przepisu art.136 KPA, tj. przeprowadzenia przez organ odwoławczy dodatkowego postępowania dowodowego. Kompetencjaorganu odwoławczego do podejmowania decyzji kasacyjnych jest zatem wyraźnie ograniczona przesłankamiustawowymi, chociaż sposób ich sformułowania w tekście przepisu pozostawia organowi II instancji pewienmargines swobody przy ocenie, czy w konkretnym stanie faktycznym sprawy przesłanki te istotnie wystąpiły (por.uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1997 r., sygn. III ZP 5/96, OSNAPiUS 1997 Nr 15,poz. 262).Nie zmienia to jednak oceny, iż przewidziana w art. 138 § 2 KPA możliwość przekazania sprawy do ponownegorozpatrzenia przez organ I instancji jest wyjątkiem od zasady merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięciasprawy przez organ odwoławczy i niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca tego przepisu (por. wyrokNaczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 marca 2006 r.).W okolicznościach niniejszej sprawy organ odwoławczy, prowadząc postępowanie, zlecił na podstawie art. 136KPA organowi I instancji przeprowadzenie dodatkowego postępowania wobec rozbieżności stanowisk zawartychw zaskarżonej decyzji oraz dwołaniu od niej, mającego na celu ustalenie rzeczywistej wysokości przedmiotowegoogrodzenia. W jego wyniku organ stwierdził, że budowa ogrodzenia będącego przedmiotem postępowanianarusza treść art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, co powoduje konieczność uruchomienia przezPowiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego trybu przewidzianego w art. 49b Prawa budowlanego. Stwierdzićtrzeba, że w warunkach niniejszej sprawy takie stwierdzenie w oparciu o materiał przedstawiony przez organpierwszej instancji jest przedwczesne, bowiem nie usuwa wszystkich wątpliwości, jakie w zakresie realizacjiprzedmiotowego obiektu, przedstawiła strona go realizująca. Nie było żadnych przeszkód, aby organ odwoławczyw ramach art. 136 KPA chociażby poprzez wysłuchanie stron podjął próbę wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.Z tego też względu wobec niewyczerpania wskazań, o jakich mowa w art. 136 KPA skarżony wyrok uznać należyza zasadny.Nie do zaakceptowania jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż przeprowadzenie przez organuzupełniającego postępowania dowodowego oznaczało, że rozstrzygnięcie sprawy nie wymagałoprzeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części i wykluczało wydanie rozstrzygnięcia w oparciuo art. 138 § 2 KPA, a zatem że organ odwoławczy winien wydać decyzję utrzymującą w mocy decyzję I instancji,gdyby jego rozstrzygnięcie było tożsame albo też wydać decyzję merytoryczno - reformacyjną. Stwierdzić trzeba,że bardzo często właśnie przeprowadzenie postępowania w granicach, o jakich mowa w art. 136 KPA wskazujewłaśnie na konieczność zastosowania regulacji wskazanej w art. 138 § 2 KPA. Tak więc wbrew twierdzeniomSądu, organ prócz wskazanych rozstrzygnięć miał także możliwość wydania decyzji uchylającej decyzję organu Iinstancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia.W przedmiotowej sprawie nie zostało w żaden sposób przesądzone, że w wyniku przeprowadzenia postępowaniauzupełniającego został ustalony stan faktyczny sprawy uzasadniający zaakceptowanie wskazań organuodwoławczego, a tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie uchylił skarżoną decyzję, ponieważ niespełniała ona warunków określonych w art. 138 § 2 KPA. Nie ulega żadnej wątpliwości, że organ odwoławczyopierając swe orzeczenie na przepisie art. 138 § 2 KPA powinien w uzasadnieniu decyzji kasacyjnej nie tylkoprzekonywująco uzasadnić istnienie przesłanek wymienionych w tym przepisie, lecz także wskazać, z jakichprzyczyn nie zastosował przepisu art. 136 KPA w dalszym niż w przeprowadzonym postępowaniu zakresie.Powyższe względy w zaskarżonej decyzji organ odwoławczy zupełnie pominął. Stąd też pomimo błędnegouzasadnienia wyroku, rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji było prawidłowe. Należy stwierdzić, że nazasadność przytoczonego wyżej stanowiska wskazuje chociażby podjęta we wniesionej skardze kasacyjnej próbauzasadnienia trafności decyzji kontrolowanej skarżonym wyrokiem, a czego organ w samej decyzji, nie uczynił.Odnosząc się do kolejnego zarzutu naruszenia art. 141 § 4 PostAdmU w zw. z art. 15 KPA stwierdzić trzeba, żezarzut ten w warunkach niniejszej sprawy, w przypadku zaistnienia okoliczności przytoczonych w uzasadnieniukasacji, byłby skuteczny, o ile nastąpiłoby wydanie przez organ decyzji merytoryczno-reformacyjnej.Wymaga jednak podkreślenia, że organ odwoławczy uchylając zaskarżoną decyzję i orzekając co do istotysprawy (art. 138 § 1 pkt 2 KPA) nie może rozstrzygać w oparciu o inny przepis prawa materialnego, niż wcześniejorgan I instancji w uchylonej decyzji, gdyż w przeciwnym razie uległby zmianie przedmiot postępowanieadministracyjnego i decyzja tak wydana, naruszałaby zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego(art. 15 KPA w związku z art. 78 Konstytucji RP - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca2006 r. sygn. II OSK 664/05). Powyższe względy nie pozwalają jednak na uchylenie skarżonego wyroku, a to zprzyczyn określonych na wstępie.Należy zauważyć, że w przypadku oddalenia skargi kasacyjnej przez Naczelny Sąd Administracyjny w trybie art.184 PostAdmU, ale wyrażenia w uzasadnieniu wyroku innej oceny prawnej niż Sąd pierwszej instancji, to wiążącajest ocena przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok Naczelnego SąduAdministracyjnego z dnia 18 sierpnia 2004 r., sygn. FSK 207/04, opubl. OPS 2005 Nr 2, poz. 18). Z tych teżwzględów ponownie rozpoznając sprawę organ odwoławczy winien mieć na uwadze stanowisko zaprezentowanew niniejszym wyroku.Z uwagi na powyższe okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 PostAdmU orzekł jak nawstępie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • emaginacja.xlx.pl

    •